Time flies,….. of zei ik dat eerder al eens…?!
Pas wanneer ik de datum van de vorige blog zie staan, besef ik me hoe de tijd toch weer omgevlogen is. Mede gezien Corona maakten we weinig en toch ook weer veel mee. Onze aandacht is afgeleid geraakt van dingen zoals deze blog; het naar buiten toe laten weten hoe ons leven hier in/sinds Frankrijk er uit ziet. Waarom dat zo is? We worden toch (weer, maar nu op een andere manier) opgeslorpt door onze bezigheden. Ofzo….
Nederland stond deze periode diverse malen in onze agenda. Ikzelf ging een aantal weken richting Coloriet. Naast werk, vonden ook veel andere afspraken plaats. Zo ging ik in op diverse uitnodigingen maar moest helaas ook weer veel afwijzen. We hielden later een weekje zomervakantie in de woonboot van Wil en Neline met franse vriendin Marie, vanwege paspoorten die vernieuwd moesten worden en Lynde die kampeerde met Bente in Petten. Later vertrokken we opnieuw (nu hals-over-kop en negatief getest op Corona) nadat oma Weel was overleden.
PS Jammer, Cees en Anneke dat we jullie net misliepen.
Corona hield ook hier aan. Zelfs op dit moment, nu het in Nederland de goede kant op lijkt te gaan, zijn de cijfers hier schrikbarend. We kunnen op pad met een ‘attestation’ vanwege ‘gegronde’ redenen. Maar verder is het 1 uur per dag op 1 km rond je huis…. De meiden hebben na 7 maanden thuis, nu wel en geen school, fysiek en online les, geen sport, geen paardrijles. Izell zit na 3 weken Universiteit ook alweer thuis. Hoewel er, gelukkig voor haar, bij het plaatselijke verpleeghuis juist nu volop werk is. Overal nog steeds mondkapjes op. Terra naaide met overtuiging een hele voorraad voor ons. Op al het vereiste gedrag wordt streng toegezien. Zelf neem ik de trainingen voor Coloriet op met video zodat een aantal dingen daar wel doorgang kan vinden.
Tijdens het confinement (frans voor Lockdown) was het halverwege juni mogelijk om binnen Frankrijk te reizen. Lynde, die nog een uitje tegoed was vanwege haar 16e verjaardag, en Angèle richtten de werkbus in als ‘camper’ en vertrokken richting Marseille. We troffen daar heerlijk weer en waren er serieus even uit. We bezochten de stad en waren actief aan de kust met fietsen, zwemmen en wandelen.
Thuisgekomen diende de zomer(-vakantie) zich aan. We kregen bezoek van Mike en Samantha, Ron en zijn gezin, Opa Rem en Oma Cilia. Remo (het hele stuk op de motor 1 dag nadat hij zijn rijbewijs had gehaald (!)) en Rosa (per trein) vertrokken vanaf hier op (motor)vakantie en kwamen ook op de terugweg weer langs. Daarna kreeg Remo hier zijn lagere schoolvrienden uit Spanbroek voor een week; Bram, Emile, Brent en Bastiaan (ook op de motor). Het gaf een gezellige drukte. Terwijl Mike samen met Bert de (inmiddels fiks verouderde) BMW-motor repareerde, wandelden Samantha en ik een volgende Santiago-etappe. Aangekomen na 28km met vermoeide lijven, belden we onze ‘taxi’ waarop de heren per Dyane onze kant op kwamen. Groot was de schrik toen deze, afdalende een berghelling, ineens niet meer bleek te remmen. Niet als in NIET! Zo gevaarlijk. Gelukkig reden ze een parkeerterrein een stukje verder aan de afdaling op. Om daarna een garage te zoeken etc etc. Anderhalf uur laten troffen we elkaar alsnog met een geleende auto. Verder bezochten zij Oradour, reed Samantha paard met de meiden, werd er volop fruit geplukt, gekanood en gezwommen. Vakantie dus. Ongeveer hetzelfde gold voor Ron, Linda, Sytske en Hidde. Ze parkeerden hun caravan op het landje en verbleven ‘zelfvoorzienend’ in de achtertuin. We werden daar zelfs voor de BBQ uitgenodigd. Begin September gingen de meiden (weer, voor even) naar school en de 13e was ik jarig. Tussendoor konden Bert en ik precies zelf nog even kort op stap. Izell wierp zich op als oppas van Gite, herberg, appartement en de dieren, samen met de Lynde en Terra. We reisden 3000km om Tom en Trudy te bezoeken in Oostenrijk. Het was alweer 2 jaar gelden dat we elkaar zagen. En ohoh wat was er weer een hoop uit te wisselen en van de voortgang in hun werk te bekijken. In 36u praatten we bij, maakten een wandeling en gingen lekker uiteten. Oma Cilia kwam voor mn verjaardag. Lynde bakte taart, het gezin (dichtbij en veraf) zong en er waren veel superlieve kaarten. Oma reed mee terug naar Nederland. Opa Rem reed juist van Coloriet met me mee naar Le lac en kwam om te klussen. En dat deed hij dus ook. De volle vijf dagen dat hij hier was, zijn er weer flinke stappen gemaakt. Oma Joke bleef thuis vanwege Corona.
In de periode April-November hebben we onverwacht toch ook nog best wel klanten gehad. Er waren eerst allerlei pelgrims, hoewel er ook veel afzeggingen waren. Maar daarnaast vakantiegangers op doorreis èn voor wat langere tijd maar ook wel mensen op familiebezoek in de regio. Juist met deze groep maakten we weer een hoop mee. Zo was er een situatie dat het huis gehuurd werd door een man met 3 kinderen maar dat deze de hele verblijfsweek zijn ouders èn 15 personen tellende gezelschap van een herdenkingsbijeenkomst over de vloer had. Met als ‘hoogtepunt’ dat de daadwerkelijke ‘réunion’ in 3 fases, in ons huis plaatsvond. Maar ook een familie die alle beschikbare bedden graag boekten om vervolgens de vier opgemaakte in de gite toch niet te gebruiken. En een filmploeg die het huis huurde voor 8 maar later met 12 personen waren. Om nog maar niets te zeggen over het parkeerprobleem dat zoveel gasten teweeg brengen. Dan schiet (kennelijk) onze taalbeheersing toch te kort. U mag 2 auto’s achter elkaar parkeren op het pad. En ‘2’ dat is niet 3 of 4. En ‘achter elkaar’ is niet achter de auto van een ander, want dat geeft zo’n gedoe als je weg wil. Zo ook het gebruik van onze wasmachine en droger zonder overleg. En het fatsoenlijk achterlaten van je huisje. Maar vooral NEEM ZELF JE AFVAL MEE! Ja, zoals overal in Frankrijk (ook bij u thuis! vergeten?) moet hier afval gescheiden worden en zelf weggebracht naar een container. En Nee, dan is het heel onprettig voor ons om zakken vol met ongescheiden afval van anderen bij de containers te moeten staan uitzoeken. COMPRIS?!
Uiteindelijk is de gite nu bezet door een elektricien, de herberg door een hoefsmid en zijn zoon en het appartement door de stagiaires van de dierenarts. Alle drie lijken tot Maart te blijven. Fijne inkomsten voor ons. Maar arme Izell, zij slaapt op een stretcher in de huiskamer.
De verbouwing in LIMOGES is ontzettend veel werk. Oké het was bijna een bouwval en oké het kostte weinig….maar het valt toch niet mee. Soms na meerdere dagen werken, zie je niks geen resultaat. Alle muren moeten geïsoleerd, elektra, water, afvoer, 101 doorgang geboord en gesloopt etc etc. We kunnen gelukkig veel zelf (hele gezin helpt mee) maar voor een aantal dingen zijn we echt afhankelijk van professionels. En dat levert extreem veel vertraging en nog meer frustratie op. In het kleinste appartement zijn we nu (na 8 maanden) gelukkig toe aan de afwerking. We hebben inmiddels gestuct, behangen, geschilderd, een keukentje, getegeld en een badkamer ‘in the making’. Izell zal daar haar intrek nemen, hopelijk volgende maand. De rest van het huis zal hopelijk voor het schooljaar 2021-2022 klaar zijn. Echter, het probleem met de vergunning is nog niet opgelost. Heel veel pogingen en afspraken later heeft Bert wel 5 parkeerplaatsen kunnen huren in de garage van de SuperU, ligt er een aanvraag bij de Gemeente met alle benodigde tekeningen en verklaringen….. Nu is het spannend!
We genieten nog steeds volop van de groenten en het fruit van de tuin (en bomen in de buurt). Er zijn dagen dat we onszelf helemaal kunnen redden. Zeker, wanneer we ‘eigen haan’ eten als vlees of ei of cêpes als vleesvervanger. Er zijn aardappels, bieten, tonnen tomaten, bramen, frambozen, veel pompoenen, appels, peren, nog meer tomaten etc etc. De kelder staat weer vol met pastasaus, de vriezer met soep, ingemaakt zijn er nog kastanjes en augurken en jams. De laatste ‘oogst’ kuikens bleek 5 hanen waarvan we er 3 klaarmaakten en de beste als nieuwe haan van de kippen installeerden. De oudere hanen wisselden via Leboncoin van eigenaar.
Rond het huis in Le lac is er ook nog genoeg gaande…. zo kregen de laatste ramen hun zonwering, werd het achterterras afgerond en kreeg de buitenmuur in de veranda een plankenbetimmering. En uiteraard is er elke dag genoeg te doen voor en met de paarden (les, tandarts, osteo, Dodo met ziekte van Lime), honden, katten (2 nestjes ‘per ongeluk’), kippen, rescue-vogels, de moestuin en wijngaard in wording.
Wat die paarden betreft was er nog wel weer iets bizars. Begin September stond er op de informatieborden aan het begin van ons dorp, een mededeling dat paardeneigenaren zicht moesten melden bij de Gendarmerie. Zo gezegd. … Bleken er dierenbeulen actief te zijn die paarden mutuleerden (oor eraf, knie doorgehaald etc). Maar wanneer je je aanmeldde dan zou de politie extra surveillance. Nu staan onze paarden nogal afgelegen…Dus bij gebrek aan vertrouwen in ‘Oncle police’ is Bert bij de stallen gaan slapen, in de auto. Nachtenlang geen surveillance te bekennen. Ondertussen de Gemeente gebeld, die ging er ‘ook achteraan’. Uiteindelijk heeft Bert 3 weken in de bus gebivakkeerd. Een camera besteld, liet (zoals alle online aankopen in Frankrijk) weken op zich wachten, bleek niet te werken en uiteindelijk ook niet terug te sturen…Kortom, kommer en kwel. Paarden gezond. Wij weer in eigen bed. Eind goed, al goed….?!
Een andere bijzondere ontmoeting met de Gendarmerie hadden we na de enige gezamenlijke wandeling die Bert en ik maakten deze maanden. Met zorg hadden we een route uitgekozen, wandelden heerlijke 20 kilometer, met de honden en een thermoskan koffie. Aangekomen bij ons vertrekpunt bleek dit uiteindelijk niet het juiste punt te zijn geweest. Hierop besloten we om met de Fiat nog even door te rijden naar het betreffende offiele startpunt zodat we het onze gasten als route ook aanbevelen. ‘NaNu Na Nu’…worden we staande gehouden door 3 politie-agenten mèt kogelvrije vesten. Oelala, wat doet u hier? Uitgebreide uitleg in het Frans door Bert…wandelen, vertrekpunt, toch niet, op zoek etc. Maar meneer u ziet toch zelf ook wel dat dit geen weg is. Nou ja, geen asfalt nee maar duidelijk bandensporen van andere auto’s. Dat klopt. Maar mensen die hier komen hebben vaak niks goeds in zin. Dit is een verlaten vakantiedorp. Oh nou, sorrie. Mag ik uw papieren even zien? Rijbewijs, verzekeringspapieren, eigendom… serieus? U heeft een Nederlands rijbewijs terwijl u al 4 jaar in Frankrijk woont. Nou, dat mag dus helemaal niet. De wet schrijft voor dat u uw rijbewijs na een paar maanden vervangt voor een frans puntenrijbewijs. En met deze overtreding zou u dan punten inleveren. Huh?? Tijdens het gesprek zocht ik op internet naar bewijs voor dit standpunt. NIET DUS. Europees rijbewijs, bij verlopen dan omzetten naar ‘nieuw adres’. Op franse en nederlandse overheidssites… Maar toch wist deze Gendarm veel beter hoe het zat. Dus bekeuring met daaraan verbonden een afspraak met het buro in Chalûs om te bewijzen dat er een nieuw rijbewijs is aangevraagd. Dus melden op zaterdag… Tjonge…Bert heen, papieren mee en links naar sites waarop overduidelijk vermeld wordt hoe het WEL zit. Nu ligt ‘de zaak’ voor bij de prefectuur van Limoges. Afwachten…. (hou op zeg).
‘La famille’ (Lynde nam de foto). A la prochaine!
‘Tis hier om de hoek..dus onvermijdelijk.
Hoe ouder……hoe gekker!? barcelona, 2019
famjonkerfrankrijk 